بروجرد از نقاط زلزله خیز کشور است [9] که روی کمربند چین خورده زاگرس که نواحی جنوب و جنوب غرب کشور را شامل می‌شود قرار دارد. زلزله سیلاخور با بزرگای 4/ 7 ریشتر یکی از بزرگترین زمین لرزه‌های ثبت شده ایران است. زمین‌لرزه بروجرد و دورود (1385) از جمله زمین لرزه‌های بزرگ این منطقه بوده‌است.[10]
لهجه بروجردی، لهجه‌ای است که مردم منطقه بروجرد در شمال شرقی استان لرستان و نواحی مجاور آن با آن صحبت می‌کنند.لهجه بروجردی که میان مردم شهرستان‌های تویسرکان، نهاوند و ملایر نیر رواج دارد یکی از شاخه‌های گویش فارسی است. تفاوت‌های آن با فارسی معیار به گونه‌ای است که می‌توان آن را یک گویش جدا نیز به‌شمار آورد. در مجموع گویش مردمان نواحی بروجرد و بخش‌هایی از شهرستان‌های ازنا و دورود نسبت به دیگر گویشهای رایج در لرستان پیوند و نزدیکی بیشتری با فارسی معیار دارند و از زبان دیگر مناطق لرستان متمایزند، به گونه‌ای که می‌توان آنها را گویشهای فارسی محلی نامید. گویش رایج در نواحی تویسرکان، نهاوندوملایر در استان همدان با اختلاف بسیار ناچیز تقریباً مشابه گویش بروجردی است
شهر بروجرد در سال 1385 جمعیتی برابر با 227?547 نفر داشته‌است. از این میزان، 114?884 نفر مرد و بقیه زن بوده‌اند که تعداد مردان و زنان تقریباً مساوی است. تعداد خانوارهای این شهر در همین سال 59?431 خانواده بوده‌است.[11]. جمعیت این شهر در سالهای 1365، 1370 و 1375 به ترتیب 186، 201 و 217 نفر بوده‌است [12].
ساختار شهری فعلی بروجرد به دو بخش تاریخی و مدرن قابل تفکیک است. تا اوایل دوره پهلوی، شهر بروجرد محصور به حصاری طولانی بوده‌است که خندقی نیز در اطراف آن وجود داشته‌است. بازار بزرگ، چندین مسجد و خانه تاریخی در این بخش وجود دارند. بافت‌های جدیدتر شهر نیز خود به سه دسته متمایز می‌شوند: یک- مناطق غربی شهر شامل یادبود، تختی و بهار که در پنج دهه گذشته رشد یافته اند؛ دو- مناطق کمتر توسعه یافته شرق شهر مانند ابراهیم آباد، دشت لاله، محمودآباد، بهارستان و علی آباد که حاصل مهاجرت روستائیان و حاشیه نشینی هستند؛ و سه - شهرک‌های شمال غربی شهر که در دو دهه گذشته ایجاد شده‌اند.
