اول اینکهگاهی نباید سخت گرفت و گاهی هم برعکس! باید سخت گیر بود!!
چیزهای سخت را نباید سخت گرفت؛ چون ذاتا سخت هستند! مثل زندگی! هرچه سخت بگیری، سخت تر می شود!
دوم اینکهگاهی باید اعمال و کردار درست آدمهای کم سن و سال تر از خودم را نیز سرمشق قرار دهم. پیروی از کردار بزرگان هم که جای خود دارد.
سوم اینکههیچ چیز و هیچ کس را قضاوت نکنم؛ و اگر قرار به قضاوت اجباری باشد، آن را به تاخیر بیاندازم!
چهارم اینکهظواهر، چیزی جدای از باطن مردم است. خودم را با ظاهر مردم نسنجم.
پنجم اینکههمیشه خود را خوشبخت تر از دیگران بدانم، حتی اگر در شرایط بدی قرار گرفته باشم.
ششم اینکه«عصبانیت»، چیزی جز مجازات خود در برابر اشتباه دیگران نیست! پس هرگز مستحق چنین تنبیهی نیستم!
هفتم اینکهخلاقیت چاشنی و تنوع در زندگیست... و رمز آن را در فراگیری مستمر انواع علوم و فنون می توان پیدا کرد.
هشتم اینکهدر زندگی ام با مهربانی کردن می توانم حتی نظر بدبین ترین افراد که تشنه به خونم اند را تغییر دهم.
نهم اینکهموفقیت تنها در یک مسیر قرار نگرفته است.
دهم اینکهمن با همه تفاوت دارم... چنانچه هر فردی در جامعه با دیگری تفاوت دارد!
یازدهم اینکهاز هیچ کسی متوقّع نباشم و بی هیچ چشم داشتی برای دیگران کاری انجام دادم.
دوازدهم اینکهخدا را هر لحظه شاهد اعمالم بدانم.
سیزدهم اینکهدروغ ریشه ی خانه را می خشکاند.
چهاردهم اینکهعشق ناگهانی و در یک لحظه ممکن است به وجود بیاید، و به همان سرعت نیز از بین برود! پس هر لحظه در تداوم آن بکوشم.
پانزدهم اینکهقدر نعمتهایی که در اختیارم قرارم گرفته را بدانم و شکر به جای آورم.
شانزدهم اینکههمیشه عیب خود را پیش از عیب دیگران ببینم.
هفدهم اینکهبه سلامتی و بهداشت فردیم اهمیت دهم.
هجدهم اینکهفقر همیشه به معنای نداشتن نیست! گاهی یعنی بلد نباشیم با داشته هایمان چه کنیم!
نوزدهم اینکهایمان داشته باشم.
و در آخر:
«هرگز دلی را نشکنم»
