نیکی هنری نیست به امید تلافی
احسان به کسی کن که بکار تو نیاید . . .
.
.
برای کشتیهای بی حرکت
موجها تصمیم می گیرند . . .
.
.
ارزش گل تو به قدرِ عمری است که به پاش صرف کردی . . .
.

.
ماندن، سنگ بودن است و رفتن، رود بودن
بنگر که سنگ بودن به کجا می رسد جز خاک شدن
و رود بودن به کجا می رود جز دریا شدن . . .

.
.
می خور که به زیر گل بسی خواهی خفت
بی مونس و بی رفیق و بی همدم و جفت
زنهار به کس مگو تو این راز نهفت
هر لاله که پژمرد نخواهد بشکفت . . .
.
.
هرکس، آنچه را که دلش خواست بگوید
آنچه را که دلش نمی خواهد می شنود . . .
.
.
پروانه ها در پیله دنیا را نمی فهمند
تقویم ها روز مبادا را نمی فهمند
دریا برای مردم صحرانشین دریاست
ساحل نشینان قدر دریا را نمی فهمند . . .
.
.
شکست یا پیروزی مهم نیست
مهم خود انسان است که بعد از انجام کار دلش راضی باشد . . .
.
.
.
اگر کسی خوبی های تورا فراموش کند ، تو خوب بودن را فراموش نکن . . .
.
.
.
بسیاری از مردم نقره را در انتظار طلا از دست می‌دهند.
(موریس وبستر)
.
.
گاهی اونقدر خدا زود به خواسته مون جواب میده که باورمون نمیشه از طرف اون بوده
اینجاست که میگیم عجب شانسی آوردم . . .
.
.
معاشرت بر دانایی می افزاید ، ولی تنهایی مکتب نبوغ است . . .
.
.
برای کسی که آهسته و پیوسته می رود، هیچ راهی دور نیست . . .
.
.
اگر به دنبال کسی هستی که هیچ ایرادی نداشته باشد تنها خواهی ماند . . .
.
.
وقتی از آدمی بت می سازی ، همه ی رفتارهایت تبدیل به عبادت می شود
و این بزرگترین خیانت به خود است . . .
.
.
هیچ کس برای شکست خوردن نقشه نمیکشد
بلکه این نقشه است که اگر اشتباه کشیده شود به شکست میانجامد . .
.
.
من باده خورم و لیک مستی نکنم
الّا به قدح دراز دستی نکنم
دانی غرضم ز می پرستی چه بود
تا همچو تو خویشتن پرستی نکنم . . .
.
.
بمانیم تا کاری کنیم ? نه کاری کنیم تا بمانیم .
گاهی وقت ها فقط یک راه می ماند و آن هم یافتن راهی جدید است . . .
.
.
گاه آدمی در بیست سالگی می میرد ولی در هفتاد سالگی به خاک سپرده میشود.
(صادق هدایت)
.
.
من به مونسی بی عیب و کامل نیاز ندارم
من به همدمی نیاز دارم که به من این احساس را بدهد که خاص و مهم هستم
(جروس)

شهید محبت

کسی  که  ناز  مرا  می  کشید  مادر  بود

کسی  که  حرف  مرا  می  شنید مادربود

کسی  که  گنج  به  دستم  سپرد ، بود پدر

کسی  که  رنج  به  پایم  کشید  مادر بود

کسی  که  شیره  ی جان می مکید من بودم

کسی  که  روح  به  تن  می دمید  مادر بود

کسی که در دل شب از صدای گریه ی من

سپند   وار   ز  جا  می  جهید  مادر بود

کسی  که  خاری اگر پیش پای من می دید

چو  غنچه  جامه  به  تن می درید مادر بود

کسی  که  دور  اگر  می  شدم  ز دامانش

برهنه  پا  ز پی م  می  دوید  مادر بود

ز  دست  دشمن  هستی در این سیه بازار

کسی   که جان مرا می خرید  مادر  بود

کنار    بستر    بیماریم    ،    پرستاری

که   تا  به  صبح  نمی  آرمید  مادر  بود

به   روزگار  جوانی  کسی  که  قامت او

به   زیر  بار محبت   خمید  مادر  بود

کسی  که  در  غم  و  اندوه و در پریشانی

به   درد  های  دلم  می  رسید  مادر بود

گهی خشونت و تندی گهی عطوفت و مهر

نشان   و   مظهر  بیم  و  امید  مادربود

غرض  کسی  که  ز  دنیا  و آرزو هایش

برای   خاطر   من   دل  برید  مادر   بود

یکی  شکسته قفس ماند و خسته مرغی زار

که   از   ثرى  به  ثریا  پرید  مادر بود

مرا  ستاره  صبحی  که  هر  چه  کوشیدم

شد   آخر   از  نظرم  نا  پدید  مادر  بود

چو  درگذشت  (  نگارنده ) با تاسف  گفت

که  آن  به  راه  محبت  شهید  ، مادر  بود