شهید محبت

کسی  که  ناز  مرا  می  کشید  مادر  بود

کسی  که  حرف  مرا  می  شنید مادربود

کسی  که  گنج  به  دستم  سپرد ، بود پدر

کسی  که  رنج  به  پایم  کشید  مادر بود

کسی  که  شیره  ی جان می مکید من بودم

کسی  که  روح  به  تن  می دمید  مادر بود

کسی که در دل شب از صدای گریه ی من

سپند   وار   ز  جا  می  جهید  مادر بود

کسی  که  خاری اگر پیش پای من می دید

چو  غنچه  جامه  به  تن می درید مادر بود

کسی  که  دور  اگر  می  شدم  ز دامانش

برهنه  پا  ز پی م  می  دوید  مادر بود

ز  دست  دشمن  هستی در این سیه بازار

کسی   که جان مرا می خرید  مادر  بود

کنار    بستر    بیماریم    ،    پرستاری

که   تا  به  صبح  نمی  آرمید  مادر  بود

به   روزگار  جوانی  کسی  که  قامت او

به   زیر  بار محبت   خمید  مادر  بود

کسی  که  در  غم  و  اندوه و در پریشانی

به   درد  های  دلم  می  رسید  مادر بود

گهی خشونت و تندی گهی عطوفت و مهر

نشان   و   مظهر  بیم  و  امید  مادربود

غرض  کسی  که  ز  دنیا  و آرزو هایش

برای   خاطر   من   دل  برید  مادر   بود

یکی  شکسته قفس ماند و خسته مرغی زار

که   از   ثرى  به  ثریا  پرید  مادر بود

مرا  ستاره  صبحی  که  هر  چه  کوشیدم

شد   آخر   از  نظرم  نا  پدید  مادر  بود

چو  درگذشت  (  نگارنده ) با تاسف  گفت

که  آن  به  راه  محبت  شهید  ، مادر  بود