محله‌های قدیمی تر بروجرد با عنوان کوی شناخته می‌شوند مانند کوی‌های سعدی، رازان، سوزنی، یخچال، قُدغون و جعفری. برخی محله‌ها مانند صوفیان، دانگه، چال قلعه، باغ چال، کُلَه کله و میدان محمدحسن خان قدمت تاریخی دارند و آثار تاریخی قابل توجهی در آنها دیده می‌شود. گسترش شهر در دوره پهلوی و پس از انقلاب اسلامی منجر به ایجاد محله‌های مهاجرنشین و فقیر مانند ابراهیم آباد، علی آباد، اسلام آباد، محمود آباد و دشت لاله در نیمه شرقی شهر و شهرک‌های نور و امام در غرب شهر شد. مناطق مسکونی جدید بروجرد شامل شهرک‌های متعددی است که در شمال غربی شهر ساخته شده‌اند از جمله شهرک‌های اندیشه، ایثار، زاگرس، زیبا، مخابرات و کمپینگ شهرداری [13]. امروزه بیشتر مناطق بروجرد با نام خیابانهای مجاور شناخته می‌شوند مانند تختی، بهار، مدرس، شریعتی و شهدا.
شهرداری بروجرد دارای دو منطقه شهری و یک ناحیه مستقل شهری است. مناطق یک و دو شهرداری به ترتیب نیمه غربی و نیمه شرقی شهر را شامل می‌شود. جهان آباد که در مجاورت میدان آیت الله بروجردی و در میسر جاده 37 بر سر راه شهرهای اراک و خرم‌آباد قرار دارد از سال 1389 از یک روستا به ناحیه شهری ارتقا یافت و با عنوان «ناحیه منفصل شهری جهان‌آباد» به بروجرد الحاق شد [14].
بافت معماری قدیم بروجرد که آخرین بار در دوران قاجاریه ساماندهی شده بسیار زیبا بوده و نمونه‌هایی از آن هنوز باقی است. هسته اولیه این شهر شامل چند کوی و محله بزرگ مانند بروا، صوفیان و دانگه بوده‌است و بازارها، مسجدها و خانه‌های مجللی در آن وجود داشته‌است. بروجرد در طول تاریخ همواره محصور به حصاری بزرگ بوده‌است که اطراف آن نیز خندقی قرار داشته‌است. آخرین بار قلعه بروجرد به دستور حسام السلطنه قاجار بازسازی شد.
ساختار خیابانهای بروجرد عمدتا به شکل بلوارهایی هستند که معمولا به میدان‌های مختلف منتهی می‌شوند. مرکزی ترین بخش شهر، میدان رازان است که در بافت قدیمی شهر قرار دارد و در کنار مسجد سلطانی و بازار قرار گرفته‌است. خیابان شهدا حد فاصل این میدان تا میدان شهدا قرار دارد و در ادامه به بلوار تختی و میدان تختی می‌رسد. خیابانهای جعفری، صفا و شریعتی از خیابانهای اصلی بخش شرقی و قدیمی تر شهر هستند. میدان آیت الله بروجردی در تقاطع دو جاده اراک - تهران و خرم آباد-خوزستان به عنوان یکی از دو ورودی اصلی شهر شناخته می‌شود و از نظر مساحت یکی از میدان‌های بزرگ ایران است.
بروجرد از نقاط زلزله خیز کشور است [9] که روی کمربند چین خورده زاگرس که نواحی جنوب و جنوب غرب کشور را شامل می‌شود قرار دارد. زلزله سیلاخور با بزرگای 4/ 7 ریشتر یکی از بزرگترین زمین لرزه‌های ثبت شده ایران است. زمین‌لرزه بروجرد و دورود (1385) از جمله زمین لرزه‌های بزرگ این منطقه بوده‌است.[10]
لهجه بروجردی، لهجه‌ای است که مردم منطقه بروجرد در شمال شرقی استان لرستان و نواحی مجاور آن با آن صحبت می‌کنند.لهجه بروجردی که میان مردم شهرستان‌های تویسرکان، نهاوند و ملایر نیر رواج دارد یکی از شاخه‌های گویش فارسی است. تفاوت‌های آن با فارسی معیار به گونه‌ای است که می‌توان آن را یک گویش جدا نیز به‌شمار آورد. در مجموع گویش مردمان نواحی بروجرد و بخش‌هایی از شهرستان‌های ازنا و دورود نسبت به دیگر گویشهای رایج در لرستان پیوند و نزدیکی بیشتری با فارسی معیار دارند و از زبان دیگر مناطق لرستان متمایزند، به گونه‌ای که می‌توان آنها را گویشهای فارسی محلی نامید. گویش رایج در نواحی تویسرکان، نهاوندوملایر در استان همدان با اختلاف بسیار ناچیز تقریباً مشابه گویش بروجردی است
شهر بروجرد در سال 1385 جمعیتی برابر با 227?547 نفر داشته‌است. از این میزان، 114?884 نفر مرد و بقیه زن بوده‌اند که تعداد مردان و زنان تقریباً مساوی است. تعداد خانوارهای این شهر در همین سال 59?431 خانواده بوده‌است.[11]. جمعیت این شهر در سالهای 1365، 1370 و 1375 به ترتیب 186، 201 و 217 نفر بوده‌است [12].
ساختار شهری فعلی بروجرد به دو بخش تاریخی و مدرن قابل تفکیک است. تا اوایل دوره پهلوی، شهر بروجرد محصور به حصاری طولانی بوده‌است که خندقی نیز در اطراف آن وجود داشته‌است. بازار بزرگ، چندین مسجد و خانه تاریخی در این بخش وجود دارند. بافت‌های جدیدتر شهر نیز خود به سه دسته متمایز می‌شوند: یک- مناطق غربی شهر شامل یادبود، تختی و بهار که در پنج دهه گذشته رشد یافته اند؛ دو- مناطق کمتر توسعه یافته شرق شهر مانند ابراهیم آباد، دشت لاله، محمودآباد، بهارستان و علی آباد که حاصل مهاجرت روستائیان و حاشیه نشینی هستند؛ و سه - شهرک‌های شمال غربی شهر که در دو دهه گذشته ایجاد شده‌اند.
